Most został zaprojektowany pod koniec lat trzydziestych XX wieku w celu połączenia dwóch północnych części miasta na wysokości dzielnicy Parioli. Wobec wzmożonego ruchu kołowego, który pojawił się w związku z szybkim rozwojem obszarów miejskich po drugiej stronie Tybru, znajdujący się obok most Mulwijski (Ponte Milvio) przestał wystarczać. Ponadto państwo Benita Mussoliniego zaczęło przygotowywać się do olimpiady, dla której w pobliżu wybudowano kompleks sportowy (Foro Italico).

Autorem projektu był jeden z cenionych, aczkolwiek kontrowersyjnych architektów ery faszystowskiej – Armando Brasini. Po serii budowli, które zarówno przez ówczesnych architektów, jak i samego Duce oceniane były dość sceptycznie, wybiła dla niego godzina triumfu. Koncepcja artystyczna Brasiniego doskonale spełniała wyobrażenie o moście, który upamiętniać miał istotny moment faszystowskich Włoch – rocznicę marszu na Rzym, jaki odbył się 28 października 1922 roku. Przypominać miał też o starożytnych korzeniach miasta i w symboliczny sposób łączyć Rzym cesarski z Rzymem współczesnym. Nie miał więc to być most służący wyłącznie do przemieszczania się, ale także do wypoczynku, a nawet zadumy w cieniu kolumn, wiktorii, orłów, małych basenów i latarni – bombastyczny i okazały, jak zresztą wszystkie budowle Brasiniego. Zdobią go kolosalne cylindryczne kolumny, kuby i strzeliste latarnie, przypominające kolumny cesarskie (kolumna Trajana, kolumna Marka Aureliusza), a trotuary są czymś więcej niż tylko praktycznymi chodnikami – ich schodzące do linii jezdni monumentalne stopnie upodabniały je do świątynnych portyków. Przy wejściach na most zobaczymy orły i płaskorzeźbione reliefy ukazujące wilczycę z bliźniakami, przypominające o początkach miasta nad Tybrem. Nie mogło zabraknąć też tak typowych dla Rzymu fontann – w liczbie dwunastu (w trzech typach) znalazły się tutaj, aby gasić pragnienie i nieść ulgę w gorące dni. Jakby tego było mało, na jednym z krańców mostu architekt zaplanował olbrzymi łuk, który miał upamiętniać rozpoczęcie nowej ery w historii Włoch. Element ten, będący nawiązaniem do wielkich łuków triumfalnych starożytnego Rzymu, został jednak, ponoć na rozkaz Duce, wyeliminowany. Sam most zyskał natomiast nową nazwę: z mostu 28 Października stał się mostem Mussoliniego.

Budowę rozpoczęto w 1939 roku i wielkim nakładem środków prowadzono ją aż do nalotów alianckich w 1943 roku, które były początkiem końca faszystowskich Włoch. Po upadku Mussoliniego prace kontynuowano, zmieniono tylko nazwę mostu na Ponte della Libertà (most Wolności). Ostatecznie ukończono go dopiero w 1951 roku. Jednak nowa nazwa nie przetrwała długo. Po dziesięciu latach zmieniono ją ponownie na mniej pompatyczną i mniej dwuznaczną Ponte Flaminio, nawiązując do arterii o tej samej nazwie, z którą łączy się on po drugiej stronie Tybru.

Most mierzy 255 metrów długości i ma siedem przęseł. Dziś pokryty graffiti i patyną czasu, nie robi tak wielkiego wrażenia jak ongiś. U jego nasady, na brzegu Tybru, nikt nie przysiada, by skorzystać z chłodu ustawionych tam fontann. Te znajdujące się na samym moście są dziś nieczynne i też nikt nie delektuje się przechadzkami po nim. Samochody szybko go przemierzają, a kierowcy jedynie z rzadka zwracają uwagę na jego dekoracje. W 2017 roku poddany został oczyszczeniu i na nowo lśni bielą, ale już nie tak nieskazitelną jak dawniej, i na nowo pobudza do refleksji nad rolą architektury w życiu publicznym. I choć dziś jego megalomania stylistyczna może razić, nie można nie docenić właściwego mu teatralnego piękna.